یاسین امانت الهی خاطرات یک کودک سندرم داون

سلام به همه دوستای خوبم به همه دوستای مجازی گلم ایشالا حال همگی خوب باشه همچنین گل دخترا و گل پسراتون همشون رو دوس دارممم از راه دور میبوسمشون بعد از کلی وقت اومدم خدا رو شکر یاسین دیگه کاملا راه میره اما با کفش طبی یه قدم هم بر نمیداره اخه سنگینه منم دیگه کفشش رو کنار گذاشتم منم به همین راه رفتن راضیم اخه خیلی وقت ارزوی راه رفتنش داشتم یاسین از لحاظ گفتار خیلی ضعیفه بیش از حد ضعیفه اصلا همکاری نمیکنه همش فکر بازی کردنه هر چی بهش حرف میزنم تو دنیای خودشه مهد کودک هم اروم و قرار نداشت واسه همین نتونست بمونه پس پروژه مهد هم منحل شد یاسین هر چه بزرگتر میشه بیشتر وابستگی به من و محمد پیدا میکنه واسه ایندش نگرانم روزی صد بار منو بوس میکن...